Automatyczne formatowanie kodu

.clang-format

@@ -0,0 +1,13 @@
+BasedOnStyle: LLVM
+AccessModifierOffset: -4
+AlignAfterOpenBracket: BlockIndent
+AlignTrailingComments:
+  Kind: Always
+  OverEmptyLines: 1
+BreakArrays: false
+ColumnLimit: 120
+IncludeBlocks: Merge
+IndentWidth: 4
+LineEnding: LF
+RemoveSemicolon: true
+TabWidth: 4

.github/workflows/pre_commit.yml

@@ -0,0 +1,9 @@
+name: pre-commit
+on: [push]
+jobs:
+  run:
+    runs-on: ubuntu-latest
+    steps:
+      - uses: actions/checkout@v3
+      - uses: actions/setup-python@v4
+      - uses: pre-commit/[email protected]

.pre-commit-config.yaml

@@ -0,0 +1,18 @@
+repos:
+- repo: https://github.com/pre-commit/pre-commit-hooks
+  rev: v5.0.0
+  hooks:
+  - id: trailing-whitespace
+    args: [--markdown-linebreak-ext=md]
+    exclude: .(in|out)$
+  - id: end-of-file-fixer
+- repo: https://github.com/finsberg/clang-format-docs
+  rev: v0.3.0
+  hooks:
+  - id: clang-format-docs
+    additional_dependencies: [clang-format==19.1.6]
+    args: [--style=file:.clang-format]
+    files: ^docs/
+    types: [markdown]
+    # Ignorujemy lekcje A2, A3 i A8, w których specjalnie są błędy.
+    exclude: ^docs/A-podstawy-programowania/A[238]

README.md

@@ -9,7 +9,8 @@ mkdocs serve
 ## Dependencies
 
 ```bash
-pip3 install mkdocs mkdocs-material
+pip3 install mkdocs mkdocs-material pre-commit
+pre-commit install
 ```
 
 ## Link

docs/A-podstawy-programowania/A2-zmienne.md

@@ -203,7 +203,3 @@ Dla wygody programisty, w języku C++ wprowadzono kilka typów całkowitych, ró
 | unsigned short (pełna nazwa: unsigned short int)             | $[0,65536]$                       |
 | unsigned int                                                 | $[0,4294967296]$                  |
 | unsigned long long (pełna nazwa: unsigned long long int)     | mniej więcej $[0,2\cdot10^{19}]$  |
-
-
-
-

docs/A-podstawy-programowania/A4-warunki.md

@@ -7,8 +7,7 @@ Schemat instrukcji `if` jest następujący:
 ```cpp
 if (warunek) {
     instrukcja1;
-}
-else {
+} else {
     instrukcja2;
 }
 ```
@@ -25,34 +24,32 @@ int main() {
     cin >> a;
     if (a > 10) {
         cout << "Liczba jest wieksza niz 10!";
-    }
-    else {
-        cout << "Liczba nie jest wieksza niz 10.".
+    } else {
+        cout << "Liczba nie jest wieksza niz 10.";
     }
 }
 ```
 
 Widzimy, że napis ``(a > 10)`` w czasie wykonania programu – kiedy już znana jest wartość ``a`` – zawsze jest albo prawdziwy, albo fałszywy, więc program wie, którą z dwóch instrukcji wykonać. Takie napisy nazywamy **warunkami logicznymi**. Najprostsze warunki to takie, które używają operatorów znanych z podstawowej matematyki:
 
 
-- $<$ (w C++: <)
-- $\le$ (w C++: <=)
-- $>$ (w C++: >)
-- $\ge$ (w C++: >=)
-- $=$ (w C++: ==)
-- $\not=$ (w C++: !=).
+- $<$ (w C++: `<`)
+- $\le$ (w C++: `<=`)
+- $>$ (w C++: `>`)
+- $\ge$ (w C++: `>=`)
+- $=$ (w C++: `==`)
+- $\not=$ (w C++: `!=`).
 
-Ale są jeszcze prostsze: słowo ``true`` w języku C++ oznacza warunek, który jest po prostu prawdziwy -- czyli jeśli napiszemy:
+Są też jeszcze prostsze: słowo `true` w języku C++ oznacza warunek, który jest po prostu prawdziwy -- czyli jeśli napiszemy:
 
 ```cpp
 if (true) {
     instrukcja1;
-}
-else {
+} else {
     instrukcja2;
 }
 ```
-to zawsze wykona się ``instrukcja1``. Podobnie ``false`` oznacza warunek, który jest zawsze fałszywy. (Nie jest w tym momencie jasne, do czego mielibyśmy użyć takich trywialnych warunków, ale później zobaczymy, do czego nam się mogą przydać.)
+to zawsze wykona się `instrukcja1`. Podobnie `false` oznacza warunek, który jest zawsze fałszywy. (Nie jest w tym momencie jasne, do czego mielibyśmy użyć takich trywialnych warunków, ale później zobaczymy, do czego nam się mogą przydać.)
 
 Zobaczmy teraz program, który oblicza wartość bezwzględną z liczby całkowitej, tzn. wypisuje tę liczbę bez znaku.
 
@@ -65,8 +62,7 @@ int main() {
     cin >> x;
     if (x >= 0) {
         cout << x << "\n";
-    }
-    else {
+    } else {
         cout << -x << "\n";
     }
 }
@@ -75,7 +71,7 @@ int main() {
 Jeśli liczba $x$ jest nieujemna, wypisujemy nią samą, a w przeciwnym razie wypisujemy minus tę liczbę (czyli to samo co $x$ przemnożone przez -1). Gdyby w programie użyć warunku:
 
 ```cpp
-    if (x > 0)
+if (x > 0)
 ```
 
 program wciąż działałby poprawnie, gdyż nie ma liczby minus zero (jest to po prostu 0).
@@ -85,14 +81,11 @@ Instrukcja warunkowa `if` może także składać się z większej liczby warunk
 ```cpp
 if (warunek1) {
     instrukcja1;
-}
-else if (warunek2) {
+} else if (warunek2) {
     instrukcja2;
-}
-else if (warunek3) {
+} else if (warunek3) {
     instrukcja3;
-}
-else {
+} else {
     instrukcja4;
 }
 ```
@@ -118,11 +111,9 @@ int main() {
     cin >> x;
     if (x > 0) {
         cout << "+" << "\n";
-    }
-    else if (x < 0) {
+    } else if (x < 0) {
         cout << "-" << "\n";
-    }
-    else {
+    } else {
         cout << 0 << "\n";
     }
 }
@@ -147,11 +138,9 @@ int main() {
     if (a == b && b == c) {
         // Jezeli a == b oraz b == c, to tez c == a.
         cout << "rownoboczny" << "\n";
-    }
-    else if (a == b || b == c || c == a) {
+    } else if (a == b || b == c || c == a) {
         cout << "rownoramienny" << "\n";
-    }
-    else {
+    } else {
         // Boki sa parami rozne.
         cout << "roznoboczny" << "\n";
     }
@@ -179,8 +168,7 @@ int main() {
     cin >> rok;
     if ((rok % 4 == 0 && !(rok % 100 == 0)) || rok % 400 == 0) {
         cout << 366 << "\n";
-    }
-    else {
+    } else {
         cout << 365 << "\n";
     }
 }
@@ -194,7 +182,7 @@ W ramach instrukcji `if` mogą występować także tzw. **instrukcje złożone**
 if (warunek1) {
     instrukcja1;
     instrukcja2;
-    ...
+    // ...
     instrukcja7;
 } else {
     instrukcja8;
@@ -204,11 +192,10 @@ if (warunek1) {
 **Uwaga:** Niektórzy programiści piszą obie klamry w instrukcji złożonej na tej samej wysokości w kodzie źródłowym, żeby zachować pewną symetrię:
 
 ```cpp
-if (warunek1)
-{
+if (warunek1) {
     instrukcja1;
     instrukcja2;
-    ...
+    // ...
     instrukcja7;
 } else
     instrukcja8;
@@ -242,8 +229,7 @@ int main() {
     if (a == b && b == c) {
         // Jezeli a == b oraz b == c, to tez c == a.
         cout << "rownoboczny" << "\n";
-    }
-    else if (a == b || b == c || c == b)
+    } else if (a == b || b == c || c == b)
         cout << "rownoramienny" << "\n";
     else {
         // Boki sa parami rozne.

docs/A-podstawy-programowania/A5-przypisanie.md

@@ -112,15 +112,15 @@ To zadanie można oczywiście rozwiązać bez użycia instrukcji przypisania, je
 using namespace std;
 
 int main() {
-	int t;
-	cin >> t;
-	int g, m, s;
-	s = t % 60;
-	t /= 60;
-	m = t % 60;
-	t /= 60;
-	g = t;
-	cout << g << "g" << m << "m" << s << "s" << endl;
+    int t;
+    cin >> t;
+    int g, m, s;
+    s = t % 60;
+    t /= 60;
+    m = t % 60;
+    t /= 60;
+    g = t;
+    cout << g << "g" << m << "m" << s << "s" << endl;
 }
 ```
 
@@ -136,14 +136,13 @@ Jako pierwszy przykład napiszmy program, który wczytuje dany znak, o którym w
 using namespace std;
 
 int main() {
-  char c;
-  cin >> c;
-  if (c == 'a' || c == 'e' || c == 'i' || c == 'o' || c == 'u' || c == 'y')
-    cout << "samogloska" << endl;
-  else
-    cout << "spolgloska" << endl;
+    char c;
+    cin >> c;
+    if (c == 'a' || c == 'e' || c == 'i' || c == 'o' || c == 'u' || c == 'y')
+        cout << "samogloska" << endl;
+    else
+        cout << "spolgloska" << endl;
 }
-
 ```
 
 Każdy ze znaków typu `char` ma przypisany numer będący liczbą całkowitą. To przyporządkowanie, używane powszechnie w komputerach do reprezentowania znaków, nazywa się [kodem ASCII](http://pl.wikipedia.org/wiki/ASCII "kodem ASCII"). Wygląda ono tak: